Zgorszenie przed Pałacem Prezydenckim

Kilka dni po katastrofie pod Smoleńskiem harcerze, ludzie wrażliwi religijnie i patriotycznie, wznieśli drewniany krzyż przed Pałacem Prezydenckim, z wiarą, że wyraża on odkupieńczy Krzyż Chrystusa, koi nasz ból i zwycięża tajemnicę bezsensownej - wydawałoby się - śmierci prezydenta i 95 innych świetlanych Polaków udających się do Katynia z religijną i patriotyczną misją. Czyn ten był bardzo istotny i pokazał, jacy naprawdę są polscy harcerze. Warto przypomnieć, że kilku harcerzy wojennego pokolenia zostało nawet beatyfikowanych 13.06.1999 r. przez Jana Pawła II (por. "Oni szli szarymi szeregami", Biuletyn IPN, nr 5-6, maj - czerwiec 2010).

Krzyż skupił w sobie głębokie przeżycia Polaków, także niewierzących, którzy chcieli i chcą związać tę tragedię z Krzyżem samego Chrystusa, nadać jej religijną i patriotyczną wartość, wyrazić sens ofiarnego życia, a także naszą miłość do zmarłych i do Matki Polski, żeby ją pocieszyć i powierzyć Bogu w sposób szczególny. Krzyż ten zogniskował w sobie potężny ruch religijno-patriotyczny w Warszawie i - poza niewieloma wyrodnymi Polakami - w całej Polsce. Był to ruch wzniosły, duchowy i ponadpartyjny, choć szybko wielu ludzi Platformy Obywatelskiej się przeraziło, że będzie wzmacniał pozycję PiS i klasycznego patriotyzmu. A czynniki te zaplanowały przecież wybranie prezydenta niedrażniącego Niemców i umocnienie premiera uległego wobec Rosji. Polska bowiem ma nie być państwem zbyt samodzielnym, lecz rodzajem tranzytowej przestrzeni między Niemcami a Rosją.

Przed wyborami, tuż po ustaniu żałoby narodowej, trudno było krzyż usuwać, ponieważ groziłoby to przegraniem wyborów. A kandydaci na urzędy od dawna umieją stroić się w liturgiczne komże. Przypominam sobie, jak to w 1989 r. na odpuście w Studzienicznej dwaj kandydaci na senatorów - Andrzej Wajda i Bronisław Geremek, czytali podczas Mszy Świętej lekcje na oczach tłumów katolików, politycznie, niestety, niedojrzałych.

Demonstrujący swój katolicyzm Bronisław Komorowski powinien wspomnieć człowieka o tych samych imieniu i nazwisku z Wolnego Miasta Gdańska - błogosławionego ks. Bronisława Komorowskiego, który 22.03.1940 r. został rozstrzelany w obozie niemieckim w Stutthofie m.in. za kult Chrystusa ukrzyżowanego. Ale prezydent elekt zachował się zupełnie odwrotnie - tuż po wyborach zażądał usunięcia krzyża. I poparli go w tym od razu członkowie rządu i PO oraz inne elementy antykatolickie i antypolskie, a także niektórzy znani katolicy nieposiadający wiedzy religijnej, a chcący wyrokować w sprawach teologii.

Otworzyło to puszkę Pandory i uwolniło nienawiść do Kościoła, krzyża i tradycyjnie rozumianej Ojczyzny. Gest Bronisława Komorowskiego stał się zielonym światłem dla wszystkich ludzi, którzy bali się i boją, że ruch posmoleński nie ustanie i będzie się dalej rozwijał. Oczywiście wszyscy oni posługują się obrzydliwą propagandą typu bolszewickiego, polegającą na tym, że zarzuca się innym to, co samemu się właśnie czyni - a mianowicie "upolitycznienie" krzyża.

Co jest istotą problemu tegoż krzyża?

Otóż, można by dyskutować o miejscu krzyża czy jakiegoś innego upamiętnienia straszliwej katastrofy na lotnisku Siewiernyj, gdyby nie jeszcze jedna niespójność myślowa prezydenta. A mianowicie Bronisław Komorowski podał ateistyczną motywację przeniesienia krzyża, a to ona decyduje o wartości i moralności postępowania. Otóż prezydent elekt argumentował, że krzyż nie może stać na Krakowskim Przedmieściu, gdyż Pałac Prezydencki jest miejscem publicznym, państwowym i świeckim, czyli krzyż nie ma nic do życia publicznego w Polsce, może stać jedynie w kościele lub miejscu "niepaństwowym". Argumentację tę podnieśli także politycy PO, SLD i ci wszyscy, którzy opowiadają się za ateizmem politycznym i państwowym, w myśl którego religia i krzyż mogą istnieć tylko na forum prywatnym, publicznie zaś musi panować ateizm.

I taka właśnie motywacja jest zasadniczą przeszkodą dla katolików w noszeniu krzyża. Weźmy prosty przykład - badanie lekarskie. Lekarz powiada: proszę zdjąć krzyżyk, bo mogą być zakłócenia w pracy aparatury medycznej. Zdejmuję wówczas krzyżyk z szyi i mogę go zdejmować i sto razy, jeśli trzeba. Jest to normalne. Kiedy jednak krzyż fizycznie nie wadzi, a lekarz powie: proszę zdjąć krzyż, bo ja jestem ateistą, a szpital jest państwowy, czyli ateistyczny, to ja krzyżyka zdjąć nie mogę, bo to godzi w moją wiarę, wolność i oznaczałoby przyjęcie postawy ateistycznej za swoją. A zatem istotna jest motywacja.

W czasie prześladowań chrześcijan w Afryce za Dioklecjana życzliwi wyznawcom Chrystusa poganie mówili: rzuć ziarnko kadzidła na ołtarz boga państwowego, to przecież nic nie znaczy, a wewnątrz pozostaniesz chrześcijaninem. Ale właśnie oznaczałoby to zdradę wiary. Dziś, w czasach uwiarygodniania ateizmu politycznego w Europie, jest podobnie. Kult krzyża jest istotny. Oto w obozie niemieckim w Działdowie młody hitlerowiec każe księdzu arcybiskupowi Antoniemu Julianowi Nowowiejskiemu zdjąć krzyż z piersi. Fizycznie nie ma problemu: krzyż tylko zmieni miejsce - z szyi trafi do kieszeni (jak kiedyś u naszych biskupów w Brukseli) i arcybiskup uratuje życie. Jednak duchowo byłaby to autonegacja.

Ksiądz arcybiskup Nowowiejski został rozstrzelany.
Tak i teraz władza kościelna mogłaby poprawnie zgodzić się na przeniesienie krzyża czczonego przez tylu Polaków po Smoleńsku tylko wtedy, gdy prezydent i rząd odwołaliby swoją ateistyczną motywację. Co więcej, trzeba było zauważyć podstęp - oto władza, obawiając się ludzi słusznie broniących krzyża, posłużyła się rękoma duchownych, którzy powinni przede wszystkim czcić krzyż. Przy tym jedna i druga strona posłużyła się harcerzami. Tymczasem oni nie byli i nie są jakimiś właścicielami czy dyspozytorami krzyża, który zyskał kult publiczny i symbolizuje chrześcijański charakter Polski. Nie wspominam już nawet o tym, że PO, która nie dotrzymuje większości ważnych obietnic, może nie dotrzymać także obietnicy upamiętnienia ofiar katastrofy pod Smoleńskim przed Pałacem Prezydenckim w jakiejś innej formie. Konserwator zabytków już stwierdził, że nie pozwoli na żadne upamiętnienie...